flying circus: juni 2013

donderdag 27 juni 2013

Flying Circus bemanning voor de oversteek van de Azoren naar Engeland.

Oversteek van de Azoren naar Engeland

Zaterdagochtend doen we nog de laatste verse boodschappen en hebben een heerlijke Italiaanse lunch bij het restaurant van de haven. Nu hoeven we vanavond niet meer te koken aan boord! We varen naar het tankstation van de haven waar we de dieseltanks vullen, zodat we voldoende hebben voor de oversteek zo’n 1165 mijl naar Falmouth. Uiteindelijk varen we om drie uur de haven uit, nagezwaaid door Sabien en Pieter van de Ostrea. Buiten waait het aardig zo’n windkracht 4 tot 5 en we rollen voorlopig nog maar alleen de genua uit, omdat de winden rondom het eiland nogal eens onvoorspelbaar kunnen zijn. Als we eenmaal het eiland voorbij zijn, is het eiland grotendeels omgeven door mist en snel uit het zicht. We hebben ondertussen het grootzeil erbij gehesen en varen met derde rif de nacht in. Het is een redelijk rustige nacht, de wind komt van achteren en de golven zijn niet hoog dus het is rustig inslingeren.

Dick vindt het allemaal een groot spektakel!

De volgende ochtend word ik rond half tien wakker van klapperende zeilen, de wind is toegenomen en veranderd van richting. Raoul staat aan het roer en Dick is ook wakker geworden, we rollen de genua in en trimmen de zeilen. De windkracht blijkt niet zozeer te zijn toegenomen maar de wind komt nu van voren, zodat het harder lijkt en we er tegenin moeten. Het wordt aan boord vrij onaangenaam en het lijkt het meest op bergbeklimmen als we door de boot lopen. We doen dan de hele dag niets anders dan slapen, lezen en filmpjes kijken. Als we ’s middags de weerberichten bekijken dan blijkt dat dit nog wel even doorgaat. Tijdens de dag bouwen de golven op en begint de boot aardig te stuiteren. ’s Avonds hebben we voor het eerst contact met andere Nederlandse oceaanzeilers via het Nederlandse Maritieme Net via de SSB Radio. Het is leuk om de anderen te horen en er zijn een aantal bekende boten bij. Wij geven onze positie door en onze condities en zullen vanaf vandaag elke avond om 9 uur aan het netje deelnemen. ’s Avonds gaan we door de 1000 mijl heen dus dat is een goed gevoel. Bij het begin van mijn wacht van 10 uur schrik ik me rot van een blaasgeluid naast de boot. Het blijkt een enorme potvis te zijn en ik roep gauw de anderen. Zo staan we enorm te genieten als deze potvis nog een paar keer naast de boot opduikt en rondspuit.

Raoul tijdens het Nederlandse Maritieme Net.

De volgende ochtend schijnt al vroeg het zonnetje en de barometer is ondertussen ook al omhoog opgelopen tot 1024, dus het hogedrukgebied is vlakbij aan het komen. De windhoek wordt iets gunstiger waardoor we halve wind kunnen gaan varen en het comfortabeler wordt aan boord, maar we liggen nog steeds een beetje op z’n kant. We doen vandaag dan ook geen school ondanks dat het maandag is, maar we proberen het gewone leven wel weer een beetje op te starten want we hebben gisteren nauwelijks gegeten. De mannen hebben een goed start van de dag met vissen en halen een mooie tonijn, albacore binnen van zo’n 65 cm. Het is fantastisch weer en we brengen de grootste deel van de dag buiten door, waar het goed toeven is met een boek. ’s Middags zien we nog een school dolfijnen springen langs de boot maar onze jongens komen al niet meer kijken, zo gewoon is het ondertussen geworden. Vandaag borrelen we voor het eerst weer met heerlijke sushi van verse tonijn. Dick werpt zich op als kok van de dag en bindt zich aan het fornuis om te koken. Hij maakt een smakelijke pasta met tonijn, toch leuk als een ander kookt want dan eet je ook weer eens wat anders. We maken goede vorderingen want we lopen gemiddeld 7 knopen. Ons routingprogramma op de computer geeft aan dat we zondag aan zouden kunnen komen, maar ja het is te vroeg om daar al op te rekenen. ’s Avonds geef ik onze positie op het radio netje door en hoor dat de Ostrea ons uitdaagt voor een wedstrijd, wie het eerst in Falmouth is. Zij zijn vandaag vertrokken en gaan proberen voor ons aan te komen, de boot is een Hallberg Rassi 46 dus ze zijn wel sneller als wij. We nemen de uitdaging graag aan!

Hotdogs voor lunch.

’s Nachts is het aardig mistig en dat blijft de rest van de ochtend ook zo. Dick had zich het weer toch wel anders voorgesteld want hij heeft minstens drie korte broeken bij zich, voorlopig lopen we allemaal in zeilpakken en truien! De enige die korte broeken aan hebben zijn de kinderen want die zitten het grootste gedeelte van de dag op hun kamer te spelen. Jammer genoeg draait de wind in de loop van de ochtend verder naar het noorden, waardoor we weer aan de wind moeten varen. Wederom wordt het bergbeklimmen aan boord en hangen we wat in het rond. De zon brandt uiteindelijk de bewolking weg, waardoor het lekker wordt om buiten te zitten. Als we de weersberichten ophalen zien we dat er zaterdag veel wind (30+) komt bij de ingang van het Kanaal en dan zouden wij daar juist zijn. We gaan het weer de komende dagen goed volgen en als het zo blijft zal Brest een reële optie worden om naar uit te wijken. Wel hebben we vandaag weer wat te vieren, want we zijn op één derde van de trip en zijn door de 800 mijlen heen en vieren het met hotdogs voor de lunch. Het Maritieme Netje is naar de middaguren verschoven en we horen dat Pieter van de Ostrea de eerste dag 140 mijlen heeft afgelegd. Als hij ons wil inhalen zal hij toch echt harder moeten gaan varen!!

Zonsopgang op de oceaan.

Woensdagochtend neemt de wind af en ligt de boot voor het eerst recht. We zijn allemaal reuze blij, want na vier dagen waren we het aardig zat om door een boot te lopen waar je overal aan vast moet houden. Het valt niet mee te leven op een boot, die 24 uur schuin ligt en het gewone leven door moet gaan, zelfs het bezoek aan het toilet is dan een opgave! Dick ontwikkelt zich vandaag tot meester kok en serveert een uitgebreid ontbijt met eieren en spek, daarna een verse groentesaus met pasta voor de lunch en voor het avondeten de ‘onvermijdelijke’ tonijn. We eten voor het eerst met z’n allen om de tafel in de kajuit en zitten gezellig binnen. Als we de weersberichten ophalen zien we dat het laag dat eraan komt alleen maar verder is uitgebreid en harder is dan verwacht (35+). Ook de extra weersinformatie van Frank, die kapitein op de grote vaart is en ons op elke oversteek met weersinformatie voorziet, geeft aan dat er een laag voorbij met windkracht 8 tot 9. Hij geeft de suggestie om de boot af te remmen, zodat we aan de onderkant van het laag blijven. We voelen allemaal wel wat voor dit idee en hebben daardoor gelijk een lekkere rustdag! We zetten drie reven in het zeil en varen met een puntje genua, waardoor we gemiddeld zo’n 4,5 knoop varen. Tijdens het radio netje horen we dat Ostrea ook aan het uitwijken is, dus inhalen gaat lastig worden en we horen later dat ze het opgeven. We nemen allemaal een douche, doen weer school en spelletjes met de kinderen. Wat een heerlijke dag, nu maar kijken wat er de komende dagen gaat gebeuren! ’s Nachts houden we wacht vanuit de kajuit, omdat het buiten erg koud aan het worden is en kijken elk kwartier of er boten in de buurt zijn en alles in orde is.

Meester kok Dick.

Vandaag zijn we over de helft dus dat vieren we met het maken van cake. De jongens vinden het altijd leuk om te bakken en het is nog net te doen aan boord, al beginnen we wel steeds meer te rollen. Als we de weersberichten binnenhalen blijkt dat het laag toch iets minder hard doorkomt en we kunnen mooi aan de onderkant van het weerssysteem blijven als we de boot blijven remmen. Overdag neemt de wind toe naar windkracht 5 en 6 in vlagen, waardoor het lastig wordt om de boot te remmen en we toch gemiddeld zo’n 6,5 knoop varen. Het wordt steeds oncomfortabeler aan boord, omdat de golven steeds hoger worden en de boot daardoor ligt te rollen. Toch gaat het leven nog redelijk door aan boord wat op onze oude boot de Flying Chaos nooit gekund had! Voor de borrel trekken we de champagne open om te vieren dat we halverwege zijn. Dick laat nog eens zijn kookkunsten zien door heerlijke Spaanse gehaktballetjes te maken. Wel wordt dit waarschijnlijk onze laatste goede maaltijd als we de laatste weersberichten moeten geloven dus we genieten er nog maar eens extra van! Onverwachts neemt ’s nachts de wind meer af dan verwacht waardoor we een rustige nacht hebben.

We maken ons klaar voor de harde wind en halen het grootzeil eraf.

Vrijdagochtend liggen we nog heerlijk rustig op de golven en Dick neemt gelijk de kans waar om pannenkoeken te bakken voor ontbijt, wat een goede start van de dag is. We hebben ook de verwarming maar eens aangezet op deze eerste zomerdag 21 juni, want de temperatuur aan boord was ’s nachts gedaald tot 14 graden. Als we de weersberichten bekijken blijken de voorspellingen uit te komen, wat inhoud dat we vandaag windkracht 6 krijgen en morgen 7 met vlagen 8, waarbij de golven tot 4 meter zullen toenemen. De hele dag staat dan ook in het kader van de boot en onszelf klaarmaken voor zwaar weer. We halen het grootzeil naar beneden en varen verder op de genua, die we uitbomen met de spinnaker boom want we varen plat voor de wind. In de kajuit wordt alles opgeruimd en vast gezet, we eten nog een goede maaltijd, het slingerzeiltje komt voor de bank en kan nu als bed gebruikt worden. Gedurende de dag neemt het slingeren van de boot toe maar de stuurautomaat blijft het goed houden. Natuurlijk slaan we de borrel niet over maar, die houden we vandaag gezellig binnen! De wind begint gedurende de nacht al aardig aan te wakkeren en we rollen de genua ’s nachts nog wat verder in.

We slapen toch nog goed ondanks de harde wind.

’s Ochtends is het inderdaad windkracht 7 met vlagen 8. Als we om twee uur het Nederlandse Radio Netje uitluisteren zijn we niet de enigen die zo veel wind hebben, de meeste boten ook ver ten zuiden van ons hebben zeker 30+ knopen. Het positieve is wel dat we erg snel gaan, gemiddeld 7 knopen en als het goed is kunnen we inderdaad morgenavond in Falmouth aankomen. Gedurende de dag bouwen de golven steeds meer op tot zo’n 6 meter en op het einde van de middag staan er brekers. In de harde vlagen van windkracht 8 (storm) waait het schuim zelfs van de golven. Het is allemaal een indrukwekkend schouwspel aan het worden, het zijn hele lange golven waar we soms mooi vanaf surfen en één keer zie ik 13,30 knopen op de teller. Soms worden we gepakt door een breker en knalt de breker tegen de boot aan, wat een ongelooflijk lawaai geeft en liters water over de boot. Het is ongelooflijk hoe goed de boot en de stuurautomaat het houden, want we worden aardig heen en weer geslingerd op de woelige baren. Wel merken we dat er langzamerhand water binnendruppelt op verschillende plekken, maar ja het zijn dan nu ook wel extreme omstandigheden. Ondertussen vermaken wij ons binnen bij de kachel met een boek en houden om de beurt de wacht. Raoul heeft een kookverbod afgegeven omdat het te gevaarlijk is met de schuivers, die we met de boot maken dus we gaan over op droog brood. Aan het einde van de dag zijn we allemaal aardig moe aan het worden van het geweld en kijken uit naar het moment dat de wind wat minder wordt. Volgens de voorspellingen zou de wind gedurende de nacht af moeten nemen dus dat hopen we maar!

Sjoerd stuurt de baai van Falmouth in.

’s Morgens neemt de wind inderdaad af naar 25 knopen, wat nog steeds een goede windkracht zes is en maken we nog aardige schuivers. Gedurende de dag bouwen de golven af en wordt het steeds rustiger. Ondertussen is het heel druk om ons heen geworden met scheepvaart. We zien op de kaarten plotter veel schepen om ons heen, maar als we dan buiten gaan kijken is het lastig om ze te zien, vanwege de hoge golven en de witte kopjes op de golven. Vlak voor de kust bij Engeland zien we een containerschip dat recht op ons afkoerst. Als ik hem via de marifoon oproep blijkt dat hij ons niet op de radar ziet en geef hem onze positie door, de Rio Madeiro passeert ons 5 minuten later op een mijl afstand. Rond 6 uur ’s avonds zien we dan toch eindelijk land in zicht en gaat het daarna erg snel. Als we de kaap gerond hebben mag Dick de pannen weer op het vuur zetten en eten we nog één keer Spaanse gehaktballen. Als de maan om tien uur ’s avond op komt varen we de baai van Falmouth binnen en lukt het ons om nog net met licht in de haven aan te komen. Zodra de boot vastligt kleden we ons om en gaan onmiddellijk richting Chain Locker, een Engelse pub aan de haven om onze aankomst te vieren. Het was een Spartaanse tocht en we zijn blij dat we er zijn!!

Als alles goed gaat komen we zaterdag 13 juli om 15.00 uur aan in Stad aan't Haringvliet. Wil je erbij zijn dan ben je van harte welkom om een welkomstborrel met ons te drinken.

Arrival with full moon in Falmouth Bay.

We do eat inside a lot specially later on in the trip.

We caught a big Albacore.

Another grey day.

Dick is enjoying the weather and the Cuban cigars.

Sjoerd loves the batter of the cake.

We make sea beds out of our couches.

The boys watch movies and play nintendo with wind force 7 to 8.

Raising the British Flag.

Landfall England, Lands End.

zaterdag 15 juni 2013

Bekijk ook de film van onze overtocht van Bermuda naar de Azoren!

Velas op Sao Jorge, met op de achtergrond het eiland Pico.

Sao Jorge en Terceira, onze laatste eilanden van de Azoren.

Na alle bekenden gedag gezegd te hebben in de haven van Horta, varen we vrijdag rond de middag naar Sao Jorge dat maar zo’n 20 mijl verderop ligt. Er staat niet veel wind, maar met alle zeilen op lopen we toch nog zo’n 6 knopen, omdat er nauwelijks golven staan. Het is een heerlijke zeilmiddag en we genieten van de tocht. We varen vlak langs Pico en komen aan het einde van de middag in de haven van Velas aan, waar we vriendelijk worden opgewacht door de havenmeester. De haven van Velas is klein en er liggen weinig buitenlandse boten, na Horta voelt deze haven aan als een oase van rust. Het stadje zelf is ook niet groot maar heeft een mooi oud centrum met een prachtige kerk en 18^e eeuwse stadspoort. Ook Velas straalt enorm veel rust uit dat ’s avonds ruw verstoord wordt door de pijlstormvogels, die hun nesten hebben op de rotswanden en urenlang boven de haven vliegen met de roep ‘ah-kee-kee-kee’!

De oude stadspoort van Velas.

De volgende morgen huren we een auto om het eiland te bekijken. Sao Jorge heeft de vorm van een sigaar, het is 54 km lang en 7 km breed, de kusten bestaan uit steile vulkanische rotswanden met hier en daar vruchtbare vulkanische lavagrond, die in zee uitloopt en fajas heten. Als eerste rijden we door de groene hoogvlakte, in het midden van het eiland, waar vooral koeien lopen te grazen. Het is dan ook niet gek dat Sao Jorge de beste kazen maakt van de Azoren en we stoppen bij één van de kaasfabrieken om kaas te kopen. We rijden door naar de noordkant van het eiland, waar we stoppen bij een uitzichtpunt en een prachtig uitzicht hebben op Faja do Ouvidor. Het eiland is echt een wandeleiland en je kunt vele wandelingen maken. Wij hebben een wandeling uitgezocht naar de krater van Santo Cristo, dat nu een lagune is en willen dan weer terug lopen. We laten de auto op de hoogvlakte achter en wandelen een mooie groene vallei in.

We passeren meerdere keren een wildhek.

Het wandelpad is redelijk steil en jammer genoeg staan de heggen van hortensia’s nog niet in bloei, maar desondanks is het een fantastische tocht met prachtige uitzichten over de vallei, de kust en de zee. Het is heel erg helder vandaag en we kunnen zelfs het eiland Graciosa in de verte zien liggen. Als we in het lagere gedeelte van de vallei zijn komen we in een bos uit en lunchen, brood met kaas op een brug bij een riviertje. Na de lunch kunnen we er weer tegen en zien onderweg verschillende watervallen, voordat we uiteindelijk de ‘Caldeira de Santo Cristo’ zien liggen. Ondertussen zijn we al meer dan twee en een half uur aan het wandelen en zien het niet zitten om dezelfde weg terug omhoog af te moeten leggen, dus we besluiten de wandelroute af te lopen naar Faja dos Cubres. We lopen langs de huizen en velden van het dorp Faja Santo Cristo, dat erg afgelegen ligt van de bewoonde wereld en de bewoners kunnen alleen via een ‘quad’ pad naar het volgende dorp, waar een weg is. We zien dan ook bij de paar huizen dat het dorp rijk is dat de quad voor de deur geparkeerd staat. Wij wandelen over dit ‘quad’ pad, langs de kliffen met prachtig uitzicht over de zee naar het dorp Faja dos Cubres. Aan het einde van de middag komen we hier aan en zijn blij als we bij een café kunnen uitrusten en de eigenaar voor ons een taxi wil bellen. Uiteindelijk zijn we uren aan het wandelen geweest, maar het was zeker de moeite waard! De taxi brengt ons netjes terug naar de auto en we zijn te moe om nog verder het eiland te ontdekken en rijden terug naar de haven.

Een prachtige wandeling door de vallei naar Santo Cristo.

Zondagochtend vertrekken we om zeven uur naar Terceira voor een tocht is van 52 mijl. Het zonnetje schijnt als we vertrekken en er staat een mooi windje. We hijsen alle zeilen maar moeten helaas na een uur alle zeilen er weer eraf halen, omdat we precies tussen de twee eilanden Sao Jorge en Pico varen en daardoor helaas geen wind meer hebben. Het grootste deel van de dag varen we langs het eiland Sao Jorge en de wind neemt pas weer toe als we bij het oost puntje van het eiland zijn. We rollen de genua uit en lopen gemiddeld zo’n 7 knopen. Ondertussen is het erg bewolkt geworden en grijs. We kunnen niet wachten totdat we in Terceira aankomen, want het is ook nog eens onaangenaam koud geworden en we trekken de zeilpakken aan. We sms’en Marlies en André, die op Terceira zijn, onze aankomsttijd in Angra do Heroismo door, waar ze ons zullen opwachten. Het is erg leuk om binnengehaald te worden op Angra door hun en we vinden gelukkig snel een plekje in de Marina. We kletsen bij en gaan ’s avonds met André en Marlies uit eten in een pizzeria, waar we de enige klant zijn maar desondanks toch nog een uur op ons eten moeten wachten!

Een mistroostige aankomst op Angra do Heroismo.

Sjoerd zwaait vrolijk naar Marlies en André.

De haven van Angra do Heroismo.

Gelukkig schijnt de volgende dag de zon weer en ziet de wereld er weer een beetje vrolijker uit. ’s Ochtends doe ik eerst school met de jongens en daarna bekijken we de stad. Angra do Heroismo is een prachtige oude stad en is onderdeel van UNESCO. De haven ligt pal aan de kade van de stad waar vroeger de scheepswerven waren. We lopen een stadroute en bekijken de vele prachtige kleurrijke huizen, kastelen en kerken. Het is een genot om in de stad rond te lopen en de bloemen van het stadspark, waaronder ook hortensia’s, staan prachtig in bloei. Door het stadspark heen lopen we naar een fort dat op een heuvel staat en vanwaar we een prachtig uitzicht hebben over de stad. Na al deze indrukken gaan we terug naar de haven waar de huurauto al klaarstaat, die Raoul ’s ochtends gehuurd heeft. We hebben namelijk van Pieter van de Ostrea gehoord dat er deze avond in het volgende dorp een ‘tourada’, een straat stierengevecht, gehouden wordt waar we graag naar toe willen. Nu we toch een auto hebben doen we alvast de meeste boodschappen voor de volgende oversteek, zodat dat ook weer gebeurd is.

De stier kijkt kwaad om zich heen.

Gelukkig kunnen we Marlies en André nog net op tijd bereiken en zij hebben ook wel zin om mee te gaan. We rijden op goed geluk naar Boa Horas waar de ‘tourada’ gehouden worden en als we veel mensen langs de weg zien lopen zetten we de auto op een parkeerplaats neer. Naarmate we dichter bij het centrum van het dorp komen zien we steeds meer poorten, ramen en deuren afgetimmerd met hout en mensen op de omheinde muren zitten. Tijdens de tourada laten ze namelijk een stier op straat los en vrijwilligers mogen die uitdagen. Wij zoeken ook een veilig plekje op een muur, maar Raoul lijkt het wel leuk om mee te doen en staat in de voorste rijen. Als we vuurwerk horen wordt de eerste stier losgelaten, maar hij blijkt aan een touw te zitten en door mannen in kledendracht te worden vastgehouden. Het valt dus allemaal wel mee maar toch ziet de stier er gevaarlijk uit en als hij uitgedaagd wordt zetten alle mannen het op een lopen! In totaal kan er met vier stieren gevochten worden maar wij houden het na de tweede stier voor gezien. Toch leuk om eens zo’n volksfeest van dichtbij te hebben meegemaakt!

De stier wordt uitgedaagd met o.a. een paraplu.

Dinsdag gaan we met de huurauto en André en Marlies op pad om het eiland te bekijken. Jammer genoeg is het vandaag grijs en grauw en rijden we totaal in de mist op de hoogvlakte van het eiland. Volgens de reisgids rijden we langs een prachtige route met heggen vol hortensia’s, maar helaas zien we daar niets van. Raoul moet vol op de rem als we onverwachts middenin een kudde koeien belanden, op weg naar de melkstal. Als we eenmaal aan de noordkant van het eiland zijn klaart het plotseling op en schijnt de zon. In Biscoitos drinken we koffie bij de natuurlijke zwembaden, waar zelfs mensen aan het zwemmen zijn en liggen te zonnebaden. Na de Carieb vinden wij dit toch echt te koud! De golven van de zee bonken tegen de lava stenen op wat een spectaculair gezicht is en we hebben een prachtig uitzicht op de kust. We rijden verder via de noordkant naar Praia da Vitoria, het enige goudgele strand van de Azoren. Aangezien we hier later in de week naar toe willen varen checken we of er plaats is in de haven, maar helaas de haven is vol en er komt de komende dagen ook geen plek vrij.

We belanden in een kudde koeien.

We blijven dan maar in Angra do Heroismo liggen wat zeker geen straf is. We lunchen heerlijk in het zonnetje op de boulevard van Praia de Vitoria. ’s Middags rijden we weer naar het centrum van het eiland, omdat we de grot ‘Algar do Carvao’ willen bezoeken en wederom zitten we volop in de mist. De grot is echt de moeite waard want het is één van de weinige lege vulkanen in de wereld, die je kunt bezoeken. Zo’n tweeduizend jaar geleden heeft er een uitbarsting plaatsgevonden, maar die kon niet door de dikke basalt laag heen breken. De lava is daarna weer in de aarde teruggestroomd en heeft lege kamers achtergelaten in de aarde. Bij de tweede uitbarsting een aantal jaar later, is het wel gelukt om een opening in de aardkorst te maken en is er een soort pijp ontstaan. Indrukwekkend om te zien en er zijn zelfs stalactieten gevormd door het regenwater. Toch zijn we blij als we weer buitenstaan want het was aardig koud in de grot. We rijden terug naar Angra waar we van de andere boten horen dat het de hele dag mistig is gebleven in de stad dus we zijn blij dat wij in ieder geval wat zon gezien hebben. ’s Avonds gaan we met Pieter en Sabine van de Ostrea en Gijs en Willem van de Flying Swan uit eten en hebben een gezellige avond. Marlies en André nemen Luuk en Sjoerd mee uit eten en spelen met hun Yahtzee op de boot, zodat ook zij een reuze gezellige avond hebben!

De golven bij Biscoitos.

Als we woensdag de weerberichten bekijken lijkt het er ineens voor het weekend aardig uit te zien om te vertrekken. We volgen al dagen het weersbericht, maar tot nu toe trekt de ene na de andere depressie over en hadden we het gevoel dat we hier nog wel een tijd zouden moeten blijven. Het lijkt nu of het Azoren hoog langzamerhand weer boven de Azoren komt te liggen, waardoor de depressies wat noordelijker langs gaan en het weer op de Atlantische Oceaan wat rustiger wordt . Onze opstapper Dick komt vrijdag aan en vindt het geen probleem om dan gelijk te vertrekken. Ik doe school met de kinderen terwijl Raoul nog de nodige klussen aan de boot doet. Later hijs ik Raoul de mast in om de verstagingen na te kijken, wat we altijd doen voor een grote oversteek. Ondertussen is het heerlijk warm weer geworden en ga ik met de kinderen naar het strand dat naast de haven ligt. Voor het eerst sinds Bermuda lig ik weer eens heerlijk, met een goed boek te zonnen en de jongens vermaken zich ook goed op het strand met een balspel. Later op de middag komen André en Marlies nog een laatste keer gezellig borrelen want morgen vliegen ze terug naar Nederland. Ze weten nog een leuk restaurant waar we gaan eten en een erg leuke avond hebben. Het is erg leuk en vooral ook gezellig om hun hier in de Azoren gezien te hebben!

Borrelen met Marlies en André

De volgende morgen zwaaien we ze vroeg uit en maken ons klaar voor de dag. We doen ’s ochtends eerst school en beginnen aan de voorbereidingen voor de oversteek. We wassen al het beddengoed, de hut van Dick wordt klaargemaakt, het weblog wordt geschreven en Raoul doet nog wat bootklussen. Terwijl wij bezig zijn met het klussen vermaken de jongens zich prima met hun skeelers, want naast de haven ligt een prachtig mooi terrein daarvoor. Zo zijn we de hele dag bezig met van alles en nog wat en halen ’s middags nog een borrel bij de Ellinor, een Nederlandse boot die we al eerder in Horta hebben gezien.

De coole waveboarders van Angra do Heroismo!

Vrijdagochtend is het grijs en miezert het. We bekijken het weersbericht en het ziet er nog steeds goed uit dus we gaan er voorlopig nog even vanuit dat we morgen rond de lunch gaan vertrekken. We wassen de rest van de kleding, doen school en skypen nog eens met de moeders. In het café bij de haven komen we Maurice en Carmen weer tegen van de Sterre en Pieter van de Ostrea. Het blijft nog steeds erg gezellig in de Azoren , we spreken een borrel met Pieter af en een late eetafspraak met Maurice en Carmen. Tussendoor moeten we dan nog de laatste boodschappen en Dick van het vliegveld halen. Zo wordt het nog een hectische dag! We zijn bijna klaar voor de oversteek van zo’n 1200 mijl naar Falmouth in Engeland waar we hopelijk zo’n 9 of 10 dagen over denken te doen.

Angra do Heroismo

Sao Jorge and Terceira at the Azores

Friday we leave the harbour of Horta around noon and sail to Sao Jorge, which lies is about 20 miles away. There is not a lot of wind, but with all our sails up we are able to sail 6 knots, because there are not a lot of waves. It is a very nice sail and we enjoy the trip. We sail close to the coast of Pico and we arrive at the end of the afternoon in the harbour of Velas, where a very friendly harbour master takes our lines. The harbour of Velas is small with not a lot of foreign boats, but after social Horta this is a relieve and we enjoy the piece and quietness of the harbour. The city itself is also very small but has a nice old city centre with a beautiful church and 18^th century old gate. Velas is a charming quiet town but after the sunset the shearwater birds disturb the quietness and circle around with a loud call ‘ah-kee-kee-kee’, before they settle down at their nests at the cliff!

Beautiful square in front of the church.

The next morning we hire a car to see the island. Sao Jorge has the shape of a cigar, it is 54 km long by 7 km wide and all the cast consists of steep volcanic cliffs, with low tongues of lava (fajas). First we drive through the centre of the island, where you have the fertile, green plateau with a lot of cows grazing. It is not surprising that the best cheeses of the Azores are made in Sao Jorge and we stop at one of the cheese factories to buy cheese. We drive to the north side of the island, where we stop at a view point and have a beautiful view of Faja do Ouvidor. The island is a real hikers paradise and we have picked out a walk to the crater of Santo Cristo, which is a lagoon now and back. We leave the car at the plateau and walk through a beautiful valley. The walking trial is quite steep and unfortunately the hedges of hydrangeas aren’t blossoming yet, but it is a beautiful walk with fantastic views over the valley, the coast and see. At the lower part of the valley we end up in a wood where we have a lunch with bread and cheese at a bridge along a stream.

Nice cheeses of Sao Jorge.

After a good lunch we are ready again for the walk and we see some waterfalls on our way, before we can see the ‘Caldeira de Santo Cristo’ in the distance. In the mean time we have been walking more than two and a half hours and we don’t feel like taking the same trail back up the valley, therefore we decide to walk the rest of the trail which ends in Faja dos Cubres. We walk along the houses and fields of the village Faja Santo Cristo, which is quite isolated and the inhabitants have to take a quad path to get to the next village Faja dos Cubres, where you have a proper road. The couple of houses we pass by have the quad bikes parked in their gardens. We walk along the quad path along the cliffs, with beautiful views at the ocean and steep coast to Faja dos Cubres. We are happy when we arrive at the end of the afternoon at a café in Faja do Cubres where we can have a drink and the owner is willing to call a taxi for us. In the end we have been walking for hours but it has been worth it!! The taxi driver brings us back to our car and we are too tired to see more of the island and drive back to the harbour.

The crater of Santo Cristo which turned into a lagoon.

Sunday morning we leave for Terceira which is a trip of 52 miles. The sun is shining and we have a nice breeze, so we put up all our sails. Unfortunately within an hour we have to take the sails down because we sail between the islands of Sao Jorge and Pico and therefore have no wind. We sail most of the day along the island of Sao Jorge and finally, at the eastern tip of the island the wind is picking up again. We roll out the genoa and have a fast sail with an average of 7 knots. In the meantime the weather has changed and it is clouded and grey. We can’t wait until we get to Terceira because it is also cold and we have to put on our sailing gear. We send a message by telephone to André and Marlies, who are at Terceira and tell them our time of arrival in Angra do Heroismo. They are sitting at the quay when we arrive and it is good to see them again. We quickly find a place in the marina and catch up with them. At night we go out for dinner to a pizzeria with André and Marlies, where we are the only customers but still we have to wait an hour for our dinner!

The next day the sun is shining again and the world looks differently. In the morning I do school with the boys and after school we visit the city. Angra do Heroismo is a beautiful old city and part of UNESCO world heritage. We wander through the city and love the colourful, old buildings, castles and churches. In the city centre there is a beautiful city park full of flowers and even the hydrangeas blossom. We walk up to the fort on a hill where we have a beautiful view over the city. After all these impressions we walk back to the marina where we get into a rented car. We hired a car because Pieter of the Ostrea has told us about a ‘tourada’, a street bull fight in a neighbouring village what we would like to see. Since we have a car we better use it and do our big shopping for the next crossing. Luckily we can reach André and Marlies in time and they like to join us to the ‘tourada’. We drive to the village of Boas Horas, where the bull fight is held and it is easy to find the way, because we see a lot of people walking along the road. We park the park and follow the crowd. We get into the centre of the village, where most of the gates and windows are protected by wood and people are sitting on fences. During the ‘tourada’, the bull will walk through the streets and volunteers may fight with the bull. We find a save spot on one of the fences, but Raoul likes to join the party and is at the first row! When we hear the fireworks, we know that the bull has been released but a couple of men are holding the bull at a long rope. It doesn’t look so spectacular but the bull does look dangerous, when people are challenging him and all men quickly run away. You can fight with four bulls this evening but after the second bull we go home, but it has nice to have seen this popular Azorean event.

The boys at a save spot.

Raoul waiting for the bull with the other men.

On Tuesday we drive around the island with André and Marlies, but unfortunately it is hazy at the central plateau of the island. Following the travel guide we should drive along a beautiful road full of hydrangeas but we can’t see a thing and Raoul has to break suddenly, because we run in a herd of cows! At the north side of the islands the sun suddenly starts to shine! We have coffee at the natural pools of Biscoitos, where people swim and sunbathe. After the Caribbean we still find the water too cold to swim! The waves pounder against the lava rocks which is a spectacular sight. We drive along the north cost to Praia da Vitoria, the only golden sandy beach of the Azores. We would like to sail here the next couple of days and I check out the availability. Unfortunately there is no space so we have to stay in Angra which is not a punishment!

Stalactites at the cave.

We have a lovely lunch at the sunny boulevard of Praia da Vitoria. In the afternoon we drive back to the plateau where we would like to visit the cave ‘Algar do Carvao’ and again we end up in the thick mist. The cave is worth a visit because it is one of the only empty volcano you can visit in the world. Two thousand years ago a volcanic explosion tried to get through the thick layer of basalt. It didn’t succeed and the lava flowed back in the earth and has left empty chambers. During the second explosion a couple of years later it was able to find a weak spot in the earth’s crust and a tube was formed. It is quite impressive to see the chambers, where stalactites are formed by the dripping of the rain-water. We are happy when we are outside again because the temperature in the cave was quite low. We drive back to Angra where it is still grey and clouded! At night we have dinner with Pieter and Sabine of the Ostrea and Willem and Gijs of the Wild Swan and have a lovely dinner. André and Marlies take our kids out for dinner and play Yathzee with them at the boat, so our boys also had a great time!

With André and Marlies at the Natural Swimming Pools, the rough and the calm pools.

When we have a look at the weather forecast on Tuesday it suddenly looks good to leave this weekend. We have been following the weather forecast for days and the weather at the Atlantic Ocean has been quite stormy, one depression after the after passed by and we thought that we would still be stuck for a while on Terceira, but suddenly it looks like the Azorean high is slowly coming back to the Azores, so the depressions pass by more northerly and the weather at the ocean becomes more stable. Our new crew member Dick will arrive on Friday and he doesn’t mind if we leave the next day. I do school with the kids and Raoul starts to finish of the jobs on board. Later on in the afternoon Raoul goes up in the mast to check our stays for the trip what we always do before leaving on a big passage. In the meantime the sun came out and it is nice and warm. This is the first time since Bermuda and we go to the beach for some sunbathing, while the boys are having fun playing a ball game. Later on in the afternoon André and Marlies come around for a last drink because they are leaving tomorrow. They know a nice restaurant where we have dinner together and have a lovely meal.

Kids playing at the beach of Angra.

The next day they leave really early and we go over to the hotel to say goodbye. We have had a great time together on Terceira! The rest of the morning we do school and all kind of jobs in preparation of the crossing like washing the bed linen, writing the blog and Raoul finish some other boat jobs. While we are doing the jobs, the boys are having fun with their wave boards next to the harbour, where they have found a good spot. In the end of the afternoon we have a drink at another Dutch boat , the Ellinor which we have met recently in Horta.

We spend a lot of time in the bar of the marina.

Friday morning it is grey and hazy! We have another look at the weather forecast and it still looks good to leave tomorrow around lunch time. We was the rest of our clothes, do school and skype with the mom’s. In the café at the harbour we meet up again with Maurice and Carme of the Sterre and Pieter of the Ostrea. We still enjoy the social live here in the Azores, make an appointment with Pieter about a drink and with the Sterre crew for a late dinner. In the mean time we still have to do our last shopping and get Dick our crew member from the airport, so it quite a hectic day!! We are almost ready for the crossing of about 1200 miles to Falmouth which we hope to sail in 9 or 10 days.

Dick our new crew member!

Ton heeft een prachtig filmpje gemaakt van de overtocht van Bermuda naar de Azoren. Hopelijk hebben we dit keer naar Engeland net zo'n overtocht! Ton has made a beautiful movie from our crossing to the Azores. Hopefully we have again a nice passage!

Onze positie op de kaart is/ Our position at the map is: http://www.winlink.org/dotnet/maps/PositionreportsDetail.aspx?callsign

vrijdag 7 juni 2013

De haven in Horta met Pico op de achtergrond.

Horta.

Dinsdagmiddag meren we af aan de kade in de haven van Horta. Wat is het heerlijk om weer voet op vaste land te zetten! In Horta is het goed geregeld want de douane zit naast het havenkantoor dus we kunnen alles tegelijkertijd regelen, maar ja de douane is er niet dus moeten we toch nog even wachten. Als we op de kade lopen worden we geroepen door Patrick van de Poco Loco, die we in St. Maarten al eerder ontmoet hebben. De wijn staat koud en we worden uitgenodigd voor een borrel. Aangezien we toch moeten wachten is dit wel de beste oplossing! Bij hun aan boord ontmoeten we de crew van de Fidelis, die we ook al eerder in St. Maarten ontmoet hebben. Het is erg leuk om even bij te praten en te horen hoe hun oversteek geweest is. Als we de douane terug zien komen regelen we het papierwerk en lopen terug naar onze boot. We liggen naast de Schisco een Nederlandse boot die we eerder in Suriname zijn tegengekomen. Ook daar krijgen we een borrel aangeboden en wisselen we alle ervaringen uit. ’s Avonds gaan we uit eten met de Poco Loco en Fidelis en hebben een reuze avond. Het is heerlijk om in Horta te zijn en zoveel bekende boten te ontmoeten!

Het beroemde zeilers café Peter Sport Café sinds 1918.

We liggen drie boten dik aan de kade en de volgende dag komt er een vervelende golfslag de haven in, waardoor we erg aan de lijnen liggen te rukken. We proberen dan ook een plaatsje in de haven te krijgen en lopen de haven af op zoek naar een plekje. Als we naar het havenkantoor gaan om te vragen om een plaats dan krijgen we nee als antwoord en op de plekken die open zijn zouden we volgens hen ook niet kunnen liggen, maar we mogen later terugkomen. We gaan dan maar als eerste Horta ontdekken en vinden al gauw het bekende Peter Sport Café, waar het hele zeilwereldje samenkomt. Het café is aangekleed met allemaal vlaggen uit verschillende landen en het zit er vol met zeilers, met verweerde gezichten. Na een heerlijke Portugese kop koffie gaan we op weg om een supermarkt te zoeken. We vinden een grote supermarkt waar alles weer tegen betaalbare prijzen te koop is. Wat heerlijk om weer in Europa boodschappen te kunnen doen en we doen ons dan ook te goed aan allerlei lekkere dingen. Eenmaal terug in de haven neem ik de kinderen mee naar het havenkantoor en ga nogmaals vragen om een plekje in de haven. Er blijkt nog steeds geen plaats te zijn, maar als ik doorvraag en de havenmeester nogmaals om onze afmetingen vraagt blijkt er ineens wel plek te zijn, alleen zouden we daar pas met hoogwater kunnen komen. We gaan de plek bekijken en er ligt een Zweedse boot, die over een uur weg gaat. Volgens hun kunnen we er makkelijk in dus wij gaan ons klaarmaken om er naar toe te varen. Als we terugkomen bij onze boot blijken er twee stootwillen geklapt te zijn dus we zijn reuze blij dat we van de kade weg kunnen. Zonder problemen varen we een uur later de box in en zijn blij dat we aan de steiger liggen. Voor vanavond hebben we de crew van de Modesty uitgenodigd voor een bbq want we hebben de koelkast vol liggen met vers gevangen tonijn. Wederom wordt het een reuze gezellige avond!

BBQ met de modesty crew.

Ondertussen wordt het toch eens tijd dat we de boot goed schoon gaan maken en weer eens wat wassen. We zijn dan ook de hele dag bezig met allerlei klussen en het is heerlijk als alles weer eens goed schoon is. De jongens hebben ondertussen een goede vriend gevonden in Thomas, de vijftienjarige jongen van de Fidelis. Hij is uren met ze aan het voetballen, speelt ook graag Wii en is voor de jongens een held. Wij zijn allang blij dat de jongens een speelmaatje hebben en weer kunnen buitenspelen. Later in de middag bel ik Marlies en André, want zij hebben hun vakantie naar de Azoren geboekt en zouden vandaag aankomen. Het toeval wil dat ze net op de kade lopen en ze haken in voor de borrel. Het is erg leuk om ze weer te zien, de jongens zijn erg blij met hun nieuwe stripboeken die ze van hun krijgen en de hagelslag voor het ontbijt. Als we zitten te borrelen komt Brenda van de Modesty voorbij en Vitalis van de Cula, die we de laatste dag op zee ontmoet hebben. Ze komen ook mee borrelen en zo wordt het heel gezellig aan boord. Uiteindelijk gaan we met Marlies en André uit eten en vinden een Portugees restaurant waar ze heerlijke vis hebben.

Strand Almoxarife.

Voor vrijdag hebben we een auto gehuurd om het eiland te gaan bekijken. We moeten vroeg op om de auto op te halen, wat niet meevalt want door alle gezelligheid is het elke avond laat geworden. Als eerste stop rijden we naar het strand van Almoxarife, een prachtige baai met zwart zandstrand. Gelukkig vinden we daar een bar, die open is en waar we koffie kunnen krijgen. We rijden daarna door naar het midden van het eiland naar de grote krater. We hebben vandaag geluk want het is heel helder boven en kunnen prachtig in de krater kijken. Aangezien we wel wat beweging kunnen gebruiken, na het twee weken stilzitten aan boord, maken we een wandeling van twee en een half uur om de krater.

Wandeling langs de krater.

We hebben een prachtig uitzicht over het groene eiland en overal op de hellingen grazen koeien. Af en toe komen er flarden mist over maar het blijft gelukkig redelijk helder. Het is een fantastische wandeltocht en de frisse lucht doet ons goed! Eenmaal terug bij de auto rijden we naar de noordkant van het eiland naar Capelinhos, waar in 1957 een nieuw stuk land is ontstaan door de uitbarsting van een vulkaan. Het is een bizar maanlandschap waar we in terecht komen en de vuurtoren is half bedolven onder de lava. In de vuurtoren hebben ze een informatiecentrum gemaakt waar we de crew van de Modesty tegenkomen. We drinken samen warme chocolademelk om weer een beetje warm te worden, want het is buiten aardig koud aan het worden. Aangezien we de twee bezienswaardigheden van het eiland gezien hebben rijden we terug naar de haven. Ondertussen blijkt de Ostrea te zijn aangekomen. We eten op de boot met Marlies en André en spreken af om na het eten nog wat met de Ostrea te gaan drinken. Uiteindelijk belanden we ’s avonds met de bemanning van de Poco Loco, Fidelis, Doen en Ostrea in een lokale discotheek waar het dak eraf gaat. We swingen op jaren tachtig muziek en hebben een geweldige tijd!

De oude krater.

De volgende morgen moeten we alweer vroeg op omdat we op walvissenjacht gaan. Het valt niet mee om op te staan maar de wekker kent geen genade! Uiteindelijk zitten we om negen uur in de rib en varen op volle kracht langs het eiland Pico. Op de eilanden zitten verschillende observatieposten, die aan de boten doorgeven waar de dolfijnen en walvissen zitten. Als eerste zien we een groep dolfijnen die langs de boot zwemmen. Even later gaan we richting de walvissen en we zien een tweetal walvissen, die met hun staarten omhoog aan het spelen zijn wat vrij ongewoon is. Ze komen rustig naar ons toe zwemmen waardoor ze pal naast de boot drijven. Het zijn enorme beesten en ademen nog een laatste keer, laten hun staart nog een keer zien en verdwijnen in de diepte van de oceaan. Het is geweldig om deze beesten van zo dichtbij te zien en we genieten er allemaal volop van. De observatiepost heeft nog een paar walvissen gezien dus daar gaan we nu op af. Helaas vinden we de andere groep walvissen niet en gaan nog even terug naar het tweetal wat we eerder hebben gezien. Het begint ondertussen te regenen en we zijn allemaal blij als we terug gaan naar Horta. Tegen de tijd dat we weer in de haven zijn, hebben we het allemaal erg koud gekregen. We gaan dan ook gauw richting Peter Sports Café om weer helemaal warm te worden en bestellen een goede lunch. ’s Middags zijn we allemaal toe aan wat rust en slapen bij. ’s Avonds is het wederom bal en eten we met Marlies en André in Peter Sports Café wat al aardig ons thuis aan het worden is!

De walvissen spelen met elkaar en laten hun staart zien.

Zondag is het al weer Ton’s laatste dag en doen we het rustig aan. We ontbijten op ons gemak en brengen de dag aan boord door. Aan het einde van de middag organiseren we nog een borrel voor Ton bij ons aan boord, zodat iedereen afscheid van hem kan nemen. Het wordt wederom een gezellige boel met de Poco Loco, Fidelis en Ostrea bemanning. ’s Avonds eten we gezamenlijk in het fort van Horta, wat omgebouwd is tot hotel en restaurant. De jongens hebben een leuke avond met Thomas en eten samen met hem in een bar, wat ze erg stoer vinden zo zonder ouders!! Op de terugweg naar de boot komen we Marlies en André tegen, die morgen naar Sao Miquel vliegen maar hopelijk zien we hun nog terug op Terceira.

Ton's afscheidsborrel.

Maandagochtend is het grijs, grauw en regenachtig. We doen eerst school en brengen Ton daarna naar de luchthaven, waar we afscheid nemen. We hebben enorm genoten van zijn gezelschap en zullen hem missen!! De taxi brengt ons terug naar een klein winkel centrum waar we op ons gemak winkelen, want in de regen is er toch niets te beleven. De rest van de dag brengen we rustig aan boord door. Gelukkig klaart het aan het einde van de middag op en horen we dat de Sailaway binnen is gelopen, die we voor het laatst in Noord-Spanje gezien hebben. We ontmoeten ze in het café van de haven en kletsen bij. We eten ’s avonds voor het eerst weer eens met het gezin aan boord wat ook weer prima is.

Grote vriend Thomas.

Gelukkig schijnt de volgende dag de zon weer, maar waait het nog wel hard. We staan vroeg op om de Poco Loco uit te zwaaien, want zij vertrekken vandaag naar de Middellandse Zee. Ze vertrekken iets eerder dan de bedoeling is en we kunnen ze nog net vanaf de kade uitzwaaien. We drinken nog even een kop koffie bij de Ostrea en gaan dan terug naar de boot om te ontbijten. We doen vandaag eerst school en zwaaien rond de middag de Fidelis uit, die vandaag ook vandaag richting de Middellandse Zee vertrekt. De jongens zullen hun grote vriend Thomas wel enorm gaan missen. Vandaag willen we een muurschildering maken want in de haven van Horta laten de meeste boten een muurschildering achter, dus dat zijn we ook van plan. We gaan ’s middags verf halen en maken een ontwerp. We zoeken een plekje uit op de muur en verven alvast de ondergrond. Natuurlijk wordt er vandaag ook weer gewoon geborreld en dit keer aan boord van de Beluga, een Nederlands schip dat we voor het laatst in Portugal gezien hebben. Het leuke aan Horta is dat we allerlei boten terugzien die we een lange tijd niet gezien hebben. Het is erg leuk om alle verhalen en belevenissen te horen. We sluiten de avond af met een diner in Peter Sport Café samen met de Ostrea.

Sjoerd verft de dolfijnen in de circustent.

Woensdagochtend doen we eerst school met de kinderen en beginnen dan aan onze muurschildering. Gelukkig is het vandaag erg mooi weer met voldoende zon, zodat de verf snel droogt. Sjoerd wil graag dolfijnen op ons schilderij hebben en heeft op internet een mooie foto gevonden, die hij heeft uitgeknipt en nu als patroon gebruikt. Raoul gaat helemaal los en doet het meeste werk. Het wordt uiteindelijk een heel mooi kunstwerk en we zetten allemaal onze namen erop. Dertien jaar geleden hebben we ook als eens een muurschildering gemaakt maar die kan absoluut niet tippen aan dit schilderij. De Ostrea is ondertussen ook aan de slag gegaan en ze maken het schilderij boven ons af, waar de Doen, Poco Loco en Fidelis ook op staan. Pieter van de Ostrea heeft ons vandaag verse tonijn gebracht, die ze op de oceaan hebben gevangen en we nodigen ze uit voor een bbq. Het wordt een hele relaxte avond en we zitten heerlijk in het zonnetje te bbq’en.

Druk aan het schilderen.

Zo langzamerhand wordt het echt tijd om het gezellige Horta te verlaten en weer te gaan reizen. We maken vandaag alle klussen af, zo wordt de laatste was gedraaid, Raoul schrijft een sollicitatiebrief naar DHL en we doen school met de kinderen. ’s Middag lopen we naar de oude haven van Horta, Porto Prim en kunnen ons niet voorstellen dat de grote zeilschepen hier in de baai lagen want de baai is niet erg groot en erg ondiep. We doen nog een keer boodschappen bij de Continente terwijl de jongens aan boord spelen met de meisjes van de Sailaway. ’s Avonds gaan we me Maurice en Carmen van de Sterre uit eten in Peter Sports Café. De Zwitsers hebben we voor het laatst op Bermuda gezien en tijdens onze oceaanoversteek ook contact per e-mail mee gehouden. Wederom wordt het een erg gezellige avond. Morgen vertrekken we naar Sao Jorge een eiland dat maar 20 mijl verderop ligt en wat we vanaf Faial al kunnen zien. We hebben genoten van het gezellige Horta maar vinden het ook erg leuk om weer te gaan reizen!