Vissersdorp Baia das Gatas.

Kaap Verdië

Vrijdag merken we dat we allebei toch wel redelijk moe zijn van het zeilen en doen rustig aan. Ook is het Guido z’n eerste dag aan boord en die vindt het prima om wat rond te kijken. We lopen vandaag alle officiële instanties af en vinden de maritieme politie waar we de boot moeten inklaren en de immigratie waar helaas niemand is. De meneer van de immigratie zou er later wel zijn dus we proberen het ’s middags nog maar een keer. Helaas is de meneer er ’s middags ook niet dus kunnen we maandag weer terugkomen. Welkom in Afrika!! Mindelo is verder een redelijk grote stad met 76.000 inwoners en bestaat uit uptown en downtown.  Het downtown gedeelte ligt vlak bij de haven en doet redelijk vervallen aan. We hebben echt het gevoel in Afrika beland te zijn en de mensen zijn erg vriendelijk. Op zoek naar winkels kom ik in een aantal supermarkten terecht waar ze alleen maar blikken hebben en niets vers. Uiteindelijk koop ik dan maar wat tomaten bij de mensen die op straat zitten met hun verkoopwaar. Raoul heeft ondertussen in de haven ook niet stilgezeten en heeft een zeilmaker gevonden om de gennaker te maken en een raymarine dealer ontdekt, die naar onze marifoon kan kijken die het al sinds de Canarische eilanden niet meer doet. In de haven liggen wederom een aantal Nederlandse boten die we nog niet kennen.  We blijven ons verbazen over het aantal Nederlandse boten dat op reis is. We nodigen onze Nederlandse buren voor een borrel uit om kennis te maken en horen hoe zij met een gebroken roer een aantal dagen geleden in de haven zijn aangekomen. Bij hun vergeleken stellen al onze ‘kleine’ problemen aan boord niets voor.

Torre de Belem in Mindelo.

De volgende dag voelen we ons allemaal een stuk fitter en worden de grote klussen door Guido en Raoul gezamenlijk te lijf gegaan. De belangrijkste klus is het achterhalen waarom de accuspanning zo gauw naar beneden ging tijdens de reis. Ze testen alle vier de accu’s en het blijkt dat er één slechte bij zit. Hopelijk is dit het probleem en we houden dus nog drie accu’s over voor de energievoorziening, maar dat moet voor de verdere trip geen problemen opleveren. Verder gaan ze ook alvast met de marifoon aan de gang want de meneer van de raymarine dealer belooft elke keer te komen maar is tot op heden nog niet geweest. ’s Avonds hebben we een enorm gezellige avond met de Carpe Diem, een Engelse boot die we voor het laatst in de Rias in Spanje hebben gezien. Het is erg leuk om ze weer terug te zien. We hebben ze uitgenodigd voor een bbq en het zal ook wel de laatste keer zijn dat we ze zien want ze vertrekken zondag naar St. Helena.  Ze hebben een jongetje Josh die ’s middags met de jongens komt spelen. Zij komt uit New Zeeland en hij van Sint Helena een eiland voor Argentinië. Het is erg leuk om hun levensverhaal te horen en te horen hoe het leven op St. Helena is, een eilandje met 5.400  inwoners.

 

Prachtig strand bij Baia das Gatas.

 

Het wordt tijd om iets van het eiland te zien en we besluiten van de zondag een rustdag te maken. Vandaag even geen klusjes of boodschappen. ’s Middag nemen we een taxi naar de andere kant van het eiland naar Baia de Gatas. Als we door het landschap rijden lijkt het eiland groener dan de Canarische eilanden. We komen bij  een fantastisch mooie baai met een wit zandstrand en mooi blauw water. Zo is Kaap Verdië op z’n mooist!!  Ondanks dat het zondag is zijn er weinig mensen op het strand en hebben we het rijk bijna voor ons alleen. Aan het einde van de middag drinken we nog wat op een terras en ziet Sjoerd kans om vriendjes te maken waarmee hij eindelijk weer eens kan voetballen. Om half vijf worden we weer netjes door de taxi chauffeur opgehaald. Eén van de weinigen die we tot nu toe ontmoet hebben die netjes op tijd z’n afspraken nakomt!! ’s Avonds  eten we  in club Nautique waar een Kaap Verdiaanse band optreed. We zijn enorm onder de indruk van de muziek. Er zit een heerlijk ritme in, maar doet toch wel iets melancholisch aan zoals de Portugese muziek. Ze zingen in het Creools, de taal die door alle Kaap Verdianen gesproken wordt. Het Creools is een mengeling van Portugees en een aantal Afrikaanse talen dus voor ons onverstaanbaar, al herkennen we af en toe enkele Portugese woordjes. Verder verstaan de meeste mensen ook Portugees dus komen we er vaak wel uit.

Maandag is het weer de eerste dag van de week dus we beginnen gewoon weer met school. Wat is het heerlijk om school te doen met de kinderen als de boot heerlijk rustig ligt!! Raoul gaat nog een keer naar de immigratie en komt dit keer met stempels in onze paspoorten dus dit keer is het gelukt. Wederom wordt er door de heren geklust en dit keer wordt de ankerlier gemaakt. Bij aankomst merkten we dat het anker wel naar beneden ging maar niet meer omhoog. Uiteindelijk blijkt het een kapotte schakelaar te zijn dus dat is makkelijk te verhelpen. Eindelijk komt de raymarine meneer en neemt onze marifoon mee om door te lichten. Verscheidene mensen hebben me gevraagd of al deze problemen normaal zijn tijdens het reizen. Het korte antwoord is ja want ook tijdens onze vorige reis ging er elke keer iets kapot en hadden we altijd een kluslijst en dat is deze keer niets anders. Door de continue bewegingen op een boot en het zoute water gaat er altijd wel iets stuk.

We hebben via het internet een accommodatie geboekt op San Antoa het eiland naast Sao Vicente. Het schijnt een heel mooi eiland te zijn met mooie groene valleien waar je fantastisch kunt wandelen. Aangezien er geen goede haven is kunnen we er zelf niet heenvaren en nemen we de ferry. De mevrouw van de accommodatie heeft voor ons geregeld dat we met een aluguer, oftewel een gezamenlijke taxi bij de haven worden afgehaald en ons naar de top van een vulkaan brengt van waar we naar beneden wandelen naar de accommodatie die in de vallei ligt. Het is altijd spannend om weer even van boord te gaan dus we hebben er allemaal zin in. Om acht uur vertrekt de ferry en negen uur lopen we op de kade van San Antoa. Het is een drukte van jewelste en iedereen probeert je in z’n taxi te krijgen. Het is prettig dat we worden opgehaald en gaan op zoek naar onze chauffeur. Hij heeft een bordje bij zich en we zien dat er een mooie pick-up klaar staat. De jongens vinden het fantastisch en we gaan met z’n allen buiten in de bak zitten. Er komen nog ander mensen maar buiten is het al bezet!! We rijden met de pick-up door het droge land en hoe verder we omhoog rijden hoe groener het wordt. Na een tijdje zien we wolken rondom het eiland en nog geen vijf minuten later rijden we er middenin. Als we bij de krater worden afgezet zitten we volledig in de mist en zien we weinig van de omgeving. We lopen uren door de mist naar beneden terwijl het miezert. Als we eenmaal uit de wolken zijn zien we dat we in een prachtige groene vallei beland zijn en hebben we een spectaculair uitzicht. In het dal zijn allemaal terrassen, die door de boeren bewerkt worden en we lopen door de velden naar beneden. Overal zien we kippen en hanen loslopen een hier en daar een verdwaalde koe. Het water dat van de berg komt wordt opgevangen en via een irrigatiekanalen naar de akkers gebracht. Als we eenmaal in het dal aankomen lopen we door verschillende kleine dorpjes heen. De huizen zijn over het algemeen heel armoedig maar de mensen zijn super vriendelijk en groeten ons constant. Aangezien we geen kaart bij ons hebben moeten we steeds de weg vragen maar gelukkig kent iedereen ‘Casa das Ilhas’ waar we slapen.



Uitzicht vanaf onze kamer op de vallei.

Een meneer maakt zelfs een tekening met een stokje op een muurtje voor ons. De kinderen vinden ons een bezienswaardigheid en lopen ons achterna. Ook vinden ze het erg leuk om op de foto te komen en vragen steeds ‘foto’? Wat een geweldige beleving en wat een prachtige omgeving. Na vier uur wandelen beginnen we allemaal toch wel aardig moe te worden en elke keer als we de weg vragen horen we dat het nog een klein stukje is. Opeens staan we voor een mooi geel geschilderd huis en blijkt dat Casa das Ilhas te zijn. De accommodatie wordt door een Vlaamse gerund dus we worden in het Nederlands welkom geheten. We hebben een mooi huisje met uitzicht op het dal. ’s Avonds eten alle gasten aan een grote tafel en worden  alle verhalen  uitgewisseld. Het wordt een hele gezellige avond of komt dat door de zelfgestookte rum en pounche??

De prachtige vallei.

Kinderen willen graag op de foto.



Terrassen op de hellingen.

 

De volgende dag is het nog helder en de mevrouw van de accommodatie heeft een mooie route voor ons uitgestippeld. Vandaag gaan we de kust van San Antao bekijken en nog een korte wandeling maken. We lopen naar de weg en vinden een aluguer waar we mee naar Paul kunnen. Paul blijkt een klein dorpje aan de kust te zijn maar stelt niet zoveel voor. We vinden de volgende aluguer naar Ribeira Grande en rijden langs een mooie kustweg. In Ribeira Grande vinden we een aluguer naar Ponto do Sol een mooi plaatsje aan de noordkust van San Antao. Onze aluguer biedt zich aan om als privé taxi ons naar Fontainhas te brengen een klein dorpje in de bergen niet ver van Ponto do Sol. We kunnen dus gewoon blijven zitten en rijden via een spectaculaire, smalle, steile weg de bergen in. Na een half uur rijden zijn we bij Fontainhas en zijn wederom in een erg mooie vallei terecht gekomen waar een klein dorpje tegen de helling is opgebouwd. We wandelen op ons gemak terug naar Ponto do Sol en genieten van de vallei en de mooie kustweg. Eenmaal terug in Ponto do Sol vinden we een super leuk restaurantje waar we goed kunnen eten.  We nemen verschillende aluguers om in Porto Novo te komen waar de ferry om vijf uur terugvaart naar Sao Vicente. We zijn ondertussen aardig goed geworden in het vinden van alugueres en om van de ene bestemming naar de andere te komen op het eiland. Als we terugkomen in de haven lopen we Gerard tegen het lijf van de Annalena. Ze zijn net binnengekomen en we nodigen ze uit voor een borrel. Het is erg leuk om ze weer te zien en zijn blij dat hun problemen met het beslag van de giek zijn verholpen.

Fontainhas in de rotsen.

 

Eigenlijk zouden we vrijdag vertrekken maar er zijn nog redelijk wat klussen te doen en we willen ook nog graag een dag rust voordat we gaan. Als we ’s ochtends het weerbericht bekijken maakt het niet erg uit of we vrijdag of zaterdag gaan dus wordt het uiteindelijk zaterdag. Vandaag moet er hard gewerkt worden om alles in orde te krijgen. De raymarine meneer komt onze marifoon terugbrengen en wordt getest. Als het goed is moet hij het nu doen. We kopen een nieuwe handmarifoon want van de oude heeft de lader het begeven. We klaren uit en krijgen onze scheepspapieren terug. De nodige boodschappen worden gedaan en met name het vinden van lang houdbaar brood is onmogelijk. Gelukkig kan ik bij een bakker 14 broden bestellen voor morgen. De jongens doen gewoon school en de was wordt gedaan. Raoul en Guido leggen de laatste hand aan de watermaker en jawel hij doet het! Al met al een hectische dag.

Vandaag  kopen we nog wat  verse groenten en vlees en willen  vanmiddags nog naar het strand. ’s Avonds nog uit eten bij Club Nautique, waar ze die heerlijke muziek hebben,  samen met  Gerard en Rommy van de Annalena en dan zijn we klaar voor de grote oversteek. We willen zaterdagochtend vertrekken en zullen zo’n 1750 mijl varen naar Frans Guyana waar we een korte stop willen maken. Als het goed is zullen we daar 14 dagen over doen.  Na een aantal dagen willen we dan doorvaren naar Suriname waar Paulette en de kinderen op ons zullen staan te wachten. We zullen dus een tijdje uit de lucht zijn!!

Sjoerd snorkeling in Baia das Gatas.

Cape Verdian kids in front of their house.

Sjoerd is playing football with Cape Verdian kids.

 

Sitting in the pick up almost in the clouds.

Walking in the haze.

Beautiful green valley.

 



Coast of Fontainhas.